Decyzja, by Trọng pozostał na stanowisku sekretarza partii na kolejną, trzecią już, kadencję oznacza, że nie osiągnięto porozumienia w kwestii wyboru jego następcy. Protegowany Trọnga Trần Quốc Vượng nie zyskał wystarczającego poparcia ze strony członków Komitetu Centralnego, a stanowisko prezydenta kraju dla Phúca oznacza kompromis w obliczu rosnącego poparcia dla jego osoby. Zaletą takiego rozwiązania jest niewątpliwie fakt, że na głównych stanowiskach pozostanie dwóch doświadczonych polityków, zarówno na płaszczyźnie krajowej jak i międzynarodowej. Co więcej, w obliczu trudności z wyłonieniem młodszej generacji przywódców wietnamskich na kolejne 5-10 lat oraz niespodziewanych wyzwań jak pandemia Covid-19, partia zyska czas na przeprowadzenie tranzycji władzy być może w sposób niewywołujący wewnętrznych konfliktów. Precedens z wyborem Trọnga na trzecią kadencję i zatwierdzenie jego osoby jako „specjalnego przypadku” po raz drugi z rzędu może jednak negatywnie wpłynąć na przewidywalność i stabilność procesu przekazywania władzy w przyszłości, jeśli Partia wykazywała będzie tak elastyczne podejście do reguł, które sama wyznaczyła. Decyzja XIII Zjazdu wzmacnia również i tak już silną pozycję Trọnga, który nadal będzie miał istotny wpływ na wybór nowego przywództwa w Wietnamie w ciągu najbliższych pięciu lat.
Widocznym jest również brak polityka z południowego Wietnamu, co stanowi kolejny wyłomem od standardów i świadczy o rosnących wpływach grup związanych politycznie z Północą. Co więcej, silną pozycję tego regionu widać również w reprezentacji Północy w Biurze Politycznym, obecnej kadencji (11 z 18 członków pochodzi z Północy) jak i mijającej (13 z 19 członków), a także w szeregach partii, gdzie działacze z Północy stanowią ok. 60% wszystkich członków KPW. Zapewnienie równowagi między regionami, odzwierciedlone w układzie sił na czterech kluczowych stanowiskach, będzie jednym z najistotniejszym wyzwań partii w nadchodzącym czasie. Wybór władz bez uwzględnienia reprezentanta Południa, można odczytać jako dowód zmniejszającego się zaufania do działaczy z tej części Wietnamu. Jednak, aby zminimalizować ryzyko konfliktu między regionami kierowanie pracami Sekretariatu Komitetu Centralnego powierzono Võ Văn Thưởngowi, związanemu politycznie z Południem, co czyni go piątą osobą w państwie.
Pojawienie się dwóch kandydatur Trần Quốc Vượnga oraz Nguyễn Xuân Phúca na początku dyskusji o wyborze nowych władz w Wietnamie uwidoczniło kolejny problem, jakim jest rosnący rozdźwięk między strukturą władzy partyjnej a rządowej. W ostatnim czasie ministrowie zyskali większą swobodę w podejmowaniu decyzji, a kadra urzędnicza, kształcąca się nierzadko za granicą, urosła w siłę. Nowe pokolenie urzędników zmierza w kierunku władzy technokratycznej, nie przywiązując tak dużej wagi do roli ideologii, jak starsi działacze partyjni. Nguyễn Phú Trọng, jako dyplomowany teoretyk marksizmu, starał się jednak kształcić nowe pokolenia działaczy partyjnych, które podążałyby w zgodzie z jego bardziej konserwatywną wizją rządów w oparciu o większe znaczenie ideologii, na co z pewnością nadal będzie kładł nacisk w trakcie trzeciej kadencji na stanowisku sekretarza generalnego. Jednak młode pokolenie działaczy, które dorastało w epoce reform wolnorynkowych i integracji gospodarczej Wietnamu ze światem, jest bardziej otwarte i co za tym idzie mniej konserwatywne. Ich rola w szeregach partii w ciągu najbliższych pięciu lat znacznie wzrośnie, o czym świadczą wyniki wyborów do struktur partii na poziomie prowincji, gdzie ponad 40% partyjnych liderów to osoby poniżej 50. roku życia.
Zmieniający się obraz wietnamskiego społeczeństwa wpływa również na jego stosunek do Komunistycznej Partii Wietnamu. Rozwój gospodarczy i poprawa warunków życia Wietnamczyków od zainicjowania procesu Đổi Mới w roku 1986 była głównym elementem legitymizacji władzy KPW. Od momentu wprowadzenia reform Wietnam co roku notował średni wzrost PKB na poziomie ok. 6,5% i nawet w obliczu pandemii Covid-19 gospodarka tego kraju nie ucierpiała znacząco, osiągając wzrost na poziomie bliskim 3%. W 2019 roku PKB per capita według parytetu siły nabywczej przekraczało ponad 8,3 tys. USD, co nadal plasuje Wietnam w drugiej setce na tle pozostałych państw świata. Jednak jeszcze na początku lat 90. szacowano, iż w ubóstwie żyje ok. 58% Wietnamczyków, a w ciągu 20 lat liczba ta spadła do 12%, dzięki czemu ok. 40 mln ludzi przestało żyć w biedzie. Wietnam to społeczeństwo, które od czasu Đổi Mới powiększyło się o blisko 35 mln ludzi. Klasę średnią stanowi obecnie ok. 13% populacji, jednak prognozy wskazują, iż liczba ta ulegnie podwojeniu w ciągu najbliższych pięciu lat. Z pewnością wpływie to na dalszy wzrost konsumpcji, która obecnie odpowiada za ponad 68% PKB Wietnamu.
W kontekście coraz bardziej konsumpcyjnie nastawione klasy średniej czynnik ideologiczny oraz historyczna narracja o roli partii w walce narodowo-wyzwoleńczej odgrywają coraz mniejszą rolę w kształtowaniu jej wizerunku jako wiodącej siły w państwie. Z punktu widzenia nowych władz istotnym staje się utrzymanie społecznego zaufania i wiary Wietnamczyków w efektywność instytucji państwowych i partyjnych. Zainicjowana przez Nguyễn Phú Trọnga w 2011 roku kampania antykorupcyjna, która miała pokazać wolę samooczyszczenia partii, nie odniosła oczekiwanych rezultatów. Znacznie więcej korzyści dla KPW przynosi jej elastyczność polityczna (wietn. sự uyển chuyển về chính trị) w reagowaniu na potrzeby społeczeństwa.
Partia ma tego świadomość co widać w retoryce jej przedstawicieli w ostatnich tygodniach i dokumentach partyjnych. Widać tu podejście utylitarne. W referacie Komitetu Centralnego na XIII Zjazd znalazł się zapis mówiący o dążeniu do rozwoju kraju w oparciu o dobrobyt, szczęście obywateli oraz innowacyjność (wietn. phát triển đất nước phồn vinh, hạnh phúc và đối mới sáng tạo). Kategoria „szczęścia” opiera się na kryterium satysfakcji z poziomu życia, stanu środowiska, polityki społecznej, pomocy socjalnej czy działalności instytucji publicznych. Te zapisy korespondują z ostatnimi wypowiedziały byłego już premiera Phúca, który oprócz strategicznej rywalizacji mocarstw, wojen handlowych czy rosnących nacjonalizmów, za najpoważniejsze wyzwania dla Wietnamu uznał również walkę ze skutkami zmian klimatu, katastrof naturalnych czy pandemii. Pojawiające się w dokumentach przedstawionych na XIII Zjeździe zapisy podkreślają, że konieczne jest wzmocnienie legitymizacji partii ze strony społeczeństwa, co ma wynikać z polepszającego się poziomu życia obywateli. Dlatego też KPW zdefiniowała dwa główne cele na nadchodzące lata: 1) w 2030 roku, czyli w setną rocznicę powstania Komunistycznej Partii Indochin, Wietnam stanie się krajem nowoczesnego przemysłu, gdzie dochody obywateli przekroczą średnią światową; 2) do 2045 roku, w 100-lecie niepodległości, Wietnam dołączy do grupy krajów rozwiniętych, o wysokich dochodach.
Ponadto na XIII Zjeździe pojawiają się po raz pierwszy również inne zapisy, które wydają się zmieniać podejście Partii do zarządzania społeczeństwem. Zasada podkreślająca rolę narodu według której „Partia przewodzi, państwo zarządza, a ludzie kontrolują” (wietn. đảng lãnh đạo, nhà nước quản lý, nhân dân làm chủ) została już przedstawiona na V Zjeździe Partii w 1982 roku, a przyjęto ją jako podstawa funkcjonowania systemu politycznego na kolejnym VI Zjeździe w 1986 roku. W ustawie zasadniczej Demokratycznej Republiki Wietnamu z 1959 roku po raz pierwszy znajduje się odniesienie do kluczowej zasady demokratycznego centralizmu (wietn. tập trung dân chủ). Jednak dopiero po zjednoczeniu Wietnamu przyjęto w 1980 roku kontytucję, która wprost odnosiła się do kluczowej roli partii jako jedynej siły przewodniej. Model polityczny jak i prawodawstwo w Wietnamie, opierało się w dużej mierze na zaadaptowanych wzorcach sowieckich, a pierwsze konstytucje przyjęte jeszcze przed zjednoczeniem były niemal kopią tych, zatwierdzonych wcześniej w Związku Radzieckim. Zapis o przewodniej roli partii powtórzono w kolejnych projektach ustawy zasadnicznej, w 2013 roku dodając artykuł odnoszący się do konieczności nadzoru nad partią ze strony narodu (wietn. sự giám sát của Nhân dân). Dokumenty XII Zjazdu Partii zdefiniowały reguły funkcjonowania demokracji socjalistycznej w oparciu o konieczność posiadania wiedzy przez naród na temat działań partii, możliwość dyskusji, działania, sprawdzania i nadzorowania (wietn. dân biết, dân bàn, dân làm, dân kiểm tra, dân giám sát). Ponadto XIII Zjazd zapewnił, że „lud zyskuje” (wietn. dân thụ hưởng), co jest kolejnym potwierdzeniem zmieniającej się retoryki partii wobec obywateli Wietnamu. Takie stwierdzenia nie powinny jednak dziwić i są emanacją działań KPW w stosunku do społeczeństwa, które zawsze musi się czuć docenione przez rządzących, a obietnice o zaspokojeniu zarówno wpływu na rządzenie jak i materialny dobrobyt stanowią o podstawach legitymacji władzy. Jednak retoryka to jedno, a realne działania to bardziej złożona kwestia. Wydaje się, że dialog ze społeczeństwem, podobnie jak w innych tego typu reżimach, jest możliwy dopóki nie zostanie uznany za zagrożenie dla rządzących.